31 October 2022/67
WORKERS’ 100TH ANNIVERSARY STATEMENT:
WITH THE DEMOCRATIC AND SOCIAL REPUBLIC
TURKEY OF LABOR
We are at a moment of decision for our country, on the threshold of the second century of the Republic.
It should be noted at the outset that although the TDK dictionary defines it as “the form of government in which the nation retains its sovereignty and uses it through deputies elected for certain periods”, the “Republican concept” represents much more than that for our country.
Today, at a time of decision, we have a historical responsibility to talk, discuss and implement together how a “Democratic and Social Republic” that our country deserves and where workers will have a say and decision can be established.
On the one hand, the neoliberal strategy of destruction, which has destroyed all the foundations of the idea of the Republic for nearly half a century, and on the other hand, the autocratic one-man mentality that emerged as a result of this strategy has left our country in a wreck. We have only one way to avoid falling under this rubble: to carry the Republic into the future by re-establishing it in its own meaning, namely with popular sovereignty, and by making it a secular, social and democratic state of law.
In order to strengthen the Republic with popular sovereignty and carry it to the future, it is necessary to correctly understand the sovereign policy that has destroyed all the foundations of the Republic:
- Autocracy and one-man rule are incompatible with the Republic, which is defined as a form of government where the sovereignty is unconditionally in the nation.
- A regime based on the dominance of 1 percent of the society over 99 percent of the society and the Republic are in stark contradiction.
- While the majority of the society is made up of workers, an order based on the dominance of capital and the idea of a republic do not match.
- An understanding that does not accept the equality of women, who make up half of the society, in all areas of social life, is incompatible with the idea of the Republic.
A republic is defined as a form of government in which a nation holds sovereignty. Therefore, the Republic essentially refers to the sovereignty of the people. With the republic, the source of sovereignty no longer comes from a dynasty or a lineage, nor does it pass from father to son. The place where sovereignty symbolizes in the republic is not palaces but assemblies. The source of sovereignty is the people.
However, the reality in our country is unfortunately far from these definitions: The increasing dominance of the capital has undermined the idea of the Republic by excluding large segments of the people, especially the working class. A social order has been built in which a small minority exercises complete dominance over 99 percent of the society in every field from economy to law, from politics to culture, and in which all economic, democratic and political rights of 99 percent of the people are restricted as much as possible, in such an order “Republic” is unfortunately a label. converted into.
In summary, there are two most important obstacles to the Republic, that is, to popular sovereignty:
- The first is the gradual reinforcement of the dominance of capital against the interests of 99 percent of the society.
- The other is that political power has become autocratic and oppressive as a result of the consolidation of capital dominance.
Neoliberalism, the most brutal manifestation of capital domination, has wrecked the Republic in the last half century. Workers, the oppressed and women have been thoroughly excluded from the Republic. The autocratic regime, in which even the smallest possibilities of political democracy and the rule of law have been destroyed under the AKP rule in the last 20 years, is the peak of the neoliberal offensive and counter-revolution.
THE DAMAGE OF THE CAPITAL IMPACT
Today, we see the rise of authoritarian, oppressive, discriminatory, racist and sexist governments, with the decline of democratic gains all over the world. As the organized power of the labor, especially the unions, weakened everywhere and in every historical period, as the social and political power of the working class was regressed, as the organization of the people in general was hindered, democracy also declined. Turkey is one of the countries where this decline is most striking and rapid. As policies based on labor, environment and public interest weaken, radical, discriminatory and oppressive political currents that are alien to the idea of the Republic, hostile to democracy and human rights, gain strength.
Those who build a system in our country where 99 percent of the society does not have the right to speak and decide on their own future, the future of the country, what it will produce, how it will be produced and how it will be distributed are responsible for the hollowing out of the Republic.
The economically liberal, politically authoritarian and oppressive regime, which started with the January 24 decisions of 1980 and the September 12 military coup, which made it possible to implement these decisions without social reaction, gradually became institutionalized. Working class organizations were disbanded, neutralized; The road map of the current regime was drawn under the conditions of the coup, in which all democratic channels through which the people could seek their rights were abolished.
In addition to traditional oppressive methods, neoliberal policies that were paved with the military coup have continued almost uninterruptedly until today. First of all, the purpose of production within the country was defined not as the needs of the people of this country, but as exports. “Gaining competitiveness by cheapening labor” was determined as the easiest way to increase exports. The detachment of production from domestic market needs reduced the importance of domestic demand supported by purchasing power and caused labor power to be seen as only a “cost item”. Policies to devalue labor have become permanent.
This destruction, which started with September 12, was riveted under an authoritarian regime in which all the legal achievements of the Republic were destroyed during the AKP period. The democratic, secular and social rule of law, which has been included in the Constitution as a basic principle since the 1961 Constitution, was destroyed both in terms of democracy, secularism and social and legal aspects during the AKP period.
Not only the rights of labor, but also all the savings it created were wasted. The economic values created since the foundation of the Republic, the facilities that support the employment of poor cities, and the production facilities suitable for the purchasing power of the people, were sold one by one. With the privatizations, Turkey’s public accumulation was destroyed. The ruling rich were created while the majority of the people became poor. The public economy was privatized and public services commercialized. 80 percent of the privatizations were carried out during the AKP period; In other words, the biggest blow to the accumulation of labor and the people was dealt in this period.
The gains of the working class have been attacked; Social rights, especially in the fields of health, social security and education, were weakened, partially paid and commodified. Insecurity at work has increased. With the flexibility practices, the gains of the working class and the protective regulations that form the basis of labor law have been weakened. Working life has become not only insecure but also insecure. Mortality at work and work homicides have increased, not decreased, despite tremendous scientific and technical progress; Even religious values were distorted and presented as “destiny.” Extraordinary efforts were made to implement policies that impose retirement on the grave, reduce our income with tax brackets, and covet severance pay.
They were so angry with workers’ rights, social rights and public accumulation that they did not hesitate to say “we are destroying the last socialist state”, referring to the “social state” practices while doing this destruction. Indeed, they destroyed the entire social and economic accumulation of the Republic.
THE GOAL OF DESTROYMENT: CREATING AN UNorganized WORKING CLASS AND AN UNorganized PEOPLE
Especially in the period that started with the 1980 military coup, trade union rights faced heavy pressure. Trade union rights have been eroded both at the legal level and in practice. As a result, the scope of unionization and collective bargaining has been severely weakened. As a result, more than 90 percent of Turkey’s working class today lacks union protection. The working class was pressured to demand their basic rights and democratic gains. The neoliberal disorganization attack gained momentum especially during the AKP period, and our country was among the 10 countries in the world where workers’ rights were the worst in the International Trade Union Confederation’s (ITUC) Global Workers’ Rights Index. Today, more than 14 million workers, or 90 percent of registered workers, do not have any union protection. 92 percent of the workers, whose number exceeds 15 million, cannot use their union rights, especially the right to collective bargaining.
THOSE THAT PROHIBITED STRIKE ARE NOT WORKER FRIENDLY
The right to strike has been systematically violated by the state through prohibitions and postponements, rendering it unusable. Again, during the AKP rule, almost all strikes were illegally banned under the name of postponement. Moreover, the President of our country proudly told the representatives of domestic and foreign capital to ban strikes, which is a constitutional right, on live broadcasts, and received applause from them. A country where not only the right to strike, but also all kinds of democratic rights, from meeting to marches, from collecting signatures to defending one’s right in court, was arbitrarily restricted and blocked, was built step by step amidst this enthusiastic applause of the capital.
SADAKA DEĞİL EMEĞİMİZİN KARŞILIĞINI İSTİYORUZ!
Bu ortam içinde gelir eşitsizliği artarken, ortalama ücretler asgari ücret düzeyine yaklaşmaya başladı. Ağır vergi yükü işçilerin gelirlerini aşındırdı. Bunlara kamusal hakların giderek paralı hale gelmesi eklenince emekçilerin geçim şartları olağanüstü zorlaştı; satın alma gücü düştü ve yoksullaşma arttı. Bu sürecin doğal bir sonucu olarak işçi sınıfı ve emekçiler finansal araçlar yoluyla daha fazla borçlandırıldı. İktidar yoksullaştırdığı halkı ve işçi sınıfını, bir yandan borçlandırarak bir yandan da “sosyal yardım” bağımlılığı üzerinden yönetmeye başladı. Sosyal yardıma muhtaç insan sayısı her geçen gün arttı, sosyal yardımlar iktidar partilerine yakınlığa göre dağıtıldı.
DEMOKRASİ İŞÇİNİN EKMEĞİDİR
Türkiye hızla ihracata odaklı bir ekonomiye yönelirken, emeğin ucuzlatılması, nüfusun çoğunluğunu oluşturan emekçilerin hakkını arayıp sormasının engellenmesi ancak otoriter bir yönetim ile mümkündü. İşçileşmiş ama uysal bir toplum isteyen sermaye örgütlerinin aktif veya pasif desteğiyle ülkemizde demokrasinin tüm kırıntıları adım adım tahrip edildi. Geçmişte de kalıcılık kazanamayan demokratik haklar bir bir ortadan kaldırıldı. Laikliğin ortadan kaldırılmasına yönelik hızlı adımlar ile işçi sınıfının tepkilerinin önlenmesi ve iktidara boyun eğmesi hedeflendi. İşçi sınıfının birliğinden korkulduğu için ayrımcı politikalar, böl-parçala-yönet politikaları, kutuplaştırıcı nefret söylemleri ivme kazandı. Toplumsal cinsiyet eşitsizliği kurumsallaştırılarak, kadınlar bir yandan ucuz ve güvencesiz istihdama veya işsizliğe mahkum edildi. Ailede, toplumda, yaşamın her alanında eşit ve bağımsız görülmeyen kadınlar, diğer yandan da devletin çekildiği tüm “sosyal” görevleri omuzlamak zorunda kalarak hane içi görünmez emeğin artmasıyla yüz yüze kaldı. Tüm bu yaşananların bir sonucu olarak kadına yönelik şiddet giderek tırmandı.
KRİZLER CUMHURİYETİ!
DEMOKRASİ KRİZİ… GELİR DAĞILIMI KRİZİ… CUMHURİYET’İN KRİZİ…
Yüzde 99’un dışlanarak yüzde 1’in sınırsız ve sorumsuz egemenliğine dayalı bir sistem kurma çabaları en sonunda mantıki sonucuna ulaştı ve otoriter bir başkanlık rejimi ülkemize getirildi. Türkiye ağır bir demokrasi krizi içine girdi. Kuvvetler ayrılığı ortadan kalktı, tüm kuvvet tek kişide toplandı, denge ve denetleme mekanizmaları işlemez oldu. Yargı, bağımsızlığını tamamen yitirdi; uluslararası antlaşmalar bir kenara atıldı. Seçme ve seçilme hakkına dahi el uzatıldı. Özetle “yüzde 1’in egemenliği” tek kişide cisimleşti.
Tek kişide cisimleşen yüzden 1’in egemenliğinin, yani başkanlık sisteminin işçi sınıfı için, halkımız için çok ağır sonuçları oldu. Sistem değişikliğinden sonraki dört yılda yüzde 15’ten yüzde 85’e fırlayan enflasyon ile alım gücümüz hızla geriledi. Milyonların mahkûm edildiği asgari ücret dört yıl içinde 337 dolardan 297 dolara geriletildi; böylece sermaye için özlenen “rekabet gücü” elde edilmek istendi. Asgari ücretin Kişi Başı Gayri Safi Milli Hasıla’ya oranı yüzde 53’ten yüzde 38’e düştü. Bu dört yılda işsiz sayısının 5,5 milyondan 8,5 milyona çıkmasıyla ücretler daha fazla baskı altına alındı. Büyük bir bölüşüm krizini gösteren bu rakamlar tesadüfen ortaya çıkmadı; aksine Başkanlık sistemiyle hedeflenen sonuçlar tam da bunlardı: Vahşi kapitalizm koşullarında “cumhur”un yüzde 99’una karşı, yüzde 1’in en yıkıcı egemenliği!
Cumhuriyet’in altını oyan süreç aslında toplumun en büyük kesimi olan ücretlileri baskı altında alarak, son lokmasına göz koyma stratejisinin bir parçası olarak ve en önemlisi bir sermaye programı olarak işletildi. İşçi sınıfının kendi hak ve çıkarlarını savunan bir sınıf olarak var olmaması için her türden ırkçı, gerici, ayrımcı, baskıcı ve otoriter politikaya ihtiyaç duyanlar, Cumhuriyet’in temellerinin sarsılmasından hiç de rahatsızlık duymadı. Aksine bu sürece aktif veya pasif destek verdi.
Sayısal olarak hızla artarken, siyasi ve toplumsal etkisi azalan bir işçi sınıfı hayali, Cumhuriyet’in temellerini tamamıyla sarstı. Egemenliğin kayıtsız şartsız millette olduğu bir yönetim biçimi olarak tarif edilen Cumhuriyet fikri, o milletin çoğunluğu işçileştiği andan itibaren sermayenin hayalleriyle taban tabana çelişti.
Yaklaşık yarım yüzyılda sadece ülkemizde değil dünya çapında işçi sınıfı büyüdü, ücretli emek yaygınlaştı; işçileşme (proleterleşme) toplumun çok geniş bir kesimini içine alarak genişledi. Bir yandan ücretli çalışma yaygınlaşırken, öte yandan ücretlilerin, yoksul halkların toplumsal zenginlikten aldığı pay azaldı. Servetin küresel, toplumsal ve sınıfsal dağılımında da ciddi bir çarpıklık yaşandı ve bu çarpıklık sürekli olarak arttı. Dünya Eşitsizlik Laboratuvarı’nın verilerine göre 90’ların ortasından bu yana, son çeyrek yüzyılda yaratılan servetin yüzde 38’ine en zengin yüzde 1’lik kesim el koyarken, en alttaki yüzde 50 ancak yüzde 2’sine sahip olabildi.
Artan eşitsizliklerin Türkiye tarihindeki en sert görünümüne ise son dönemde hep birlikte tanık olduk. Türkiye ekonomisi dünyanın en hızlı büyüyen ekonomilerinden biri olarak sunulurken, sadece son 2 yılda üretilen değerde emeğin payı yüzde 37’den yüzde 25,2’ye düştü. Sermayenin payı ise 2020-2022 arasında yüzde 42,9’dan yüzde 54’e çıktı.
Bugün cumhurun büyük çoğunluğunun, neredeyse dörtte üçünün bağımlı çalışan olarak yaşamını sürdürdüğü ülkemizde, ücretli çalışanların örgütlenmesini yasal ve fiili yollarla engelleyenler belki bugün kâr oranlarını yükselttikleri için, kâr rekorları açıkladıkları için ürettiğimiz değerden aldıkları pay yükseldiği için mutlu olabilirler. Sadece emek gücünün değil, memleketin yer altı ve yer üstü kaynaklarını, doğasını, kentlerini, kamusal tüm birikimini, eğitimden sağlığa tüm temel hizmetlerini sınırsız ve sorumsuzca, sermaye birikiminin çıkarları için seferber edebildikleri bu düzenin devamına çeşitli biçimlerde onay verebilirler.
Ancak toplumun yüzde 99’unun emeğine, geleceğine, ülkesine örgütlü biçimde sahip çıkamadığı, sahip çıkmasının engellendiği bir ülkede, nasıl tehlikeli bir gelecek inşasına el verdiklerini de tarih mutlaka değerlendirecektir.
YOL AYRIMI: YA TEK ADAM REJİMİ ve SERMAYE EGEMENLİĞİ
YA DA DEMOKRATİK ve SOSYAL CUMHURİYET
Hem nicel olarak nüfusun çoğunluğu olan hem de ülkenin tüm değer ve güzelliklerini üreten milyonların söz sahibi olmadığı bir Cumhuriyet, ismiyle çelişecektir. Kısacası işçi sınıfı olmadan Cumhuriyet olmaz. Emek olmadan, halk olmadan çoğulcu, katılımcı ve özgürlükçü temellere dayalı gerçek bir demokrasi olmadan Cumhuriyet olmaz. Cumhuriyet ikinci yüzyıla ancak başta örgütlü işçi sınıfı olmak üzere halk egemenliği ile taşınabilir.
Bugün Cumhuriyet önümüzdeki yüzyılda ancak ve ancak Emeğin Türkiye’si olarak var olabilecektir. İnsanca yaşayabilmek ve geleceğe umutla bakabilmek için neoliberalizmin ve otoriter rejimin tahribatlarını ortadan kaldıracak ve harcında eşitlik, özgürlük, demokrasi, sosyal ve ekonomik haklar olacak emeğin dünyasını ve Türkiye’sini inşa etmek mümkün ve zorunludur.
Önümüzdeki dönemde, Türkiye’nin belki de kader anında ülkemizi hangi Cumhurbaşkanı’nın yöneteceğine, hangi parti veya partilerin iktidara geleceğine dair elbette bir karar vereceğiz. Ama sadece bir aday, bir parti tercihi yapmayacağız. AKP’nin kökleştirdiği neoliberal dönüşümün bir sonucu olarak işçilerin, emekçilerin, yoksulların, gençlerin, kadınların, halkımızın geniş kesimlerinin siyasetten dışlanmasına, tüm ifade ve katılım kanallarının kapatılmasına, siyasetin demokratik zeminlerden uzaklaşmasına karşı bir yanıt üreteceğiz. Bu oranda işçileşmiş bir toplumda, demokratik bir Cumhuriyet’in, ancak eşitlikçi-halkçı-kamucu-özgürlükçü-sosyal bir Cumhuriyet olarak var olabileceğinin bilincinde olacağız. Toplumun çoğunluğunun dışlanmasına dayanan sermaye politikaları sona ermediğinde Cumhuriyet’in temellerini sarsan aynı karanlık yere yeniden çıkılmasının kaçınılmaz olduğunu anlatacağız.
Yani sadece nasıl bir Cumhurbaşkanı sorusuna yanıt vermeyecek, nasıl bir Cumhuriyet istediğimize, Cumhuriyet’in nasıl kendi anlamının hakkını vererek yaşayabileceğine dair fikirlerimizi de savunacağız.
EMEĞİN TÜRKİYESİ’NDE DEMOKRATİK ve SOSYAL BİR CUMHURİYET
DİSK olarak Cumhuriyet’i gelecekte anlamına uygun yaşatmanın yolunu “Demokratik ve Sosyal bir Cumhuriyet ve Emeğin Türkiye’si” olarak tanımlıyoruz.
- Emeğin Türkiye’si, sermayenin değil halkın egemenliğini esas alır. Halkın ve nüfusun büyük çoğunluğunu oluşturan işçi sınıfının, çalışanların, üretenlerin egemen olabilmesinin yolu da örgütlü olmasından, örgütlü olmasının önüne engel koymak bir yana, örgütlenmenin güvence altına alınmasından geçer. Bu nedenle örgütlenmenin ve demokratik hak arayışının önündeki her türlü baraj, baskı, fiili ve hukuki engeller kaldırılmalıdır. Barajsız, engelsiz sendikal haklar, çok düzeyli toplu pazarlık hakkı, hak grevi, dayanışma grevi ve genel grevi de kapsayan grev hakkı tanınmalıdır.
- Emeğin Türkiye’si toplumsal zenginliğe el koyan yüzde 1’in değil toplumun yararını esas alan kamucu ekonomi politikalarını içerir.Yani bir avuç sermayedar ve zenginin yararına işleyen, toplum ve kamu yararını, toplumsal ve kamusal çıkarları tahrip eden, toplumsal kaynakları rant uğruna talan eden, az kazanın çok/çok kazananın az vergi verdiği, Kur Korumalı Mevduat gibi yöntemlerle zenginlerin birikimlerinin emekçilerden alınan vergilerle desteklendiği mevcut politikalar yerine, toplumun yüzde 99’unun çıkarlarını esas alacak toplumcu/kamucu politikalar uygulanır. Bu ülkenin iflas etmiş neoliberal dogmalar yerine halkın yaşamını iyileştirecek, işsizlere iş bulacak, daha iyi işler yaratacak, daha iyi ücretler sağlayacak, emeğin haklarını, insanca çalışmayı, toplumsal gelirin adil yeniden dağılımını, vergide adaleti, katılımcı demokrasiyi, toplumsal cinsiyet eşitliğini, kadınların toplumsal yaşamın her alanında eşit katılımını ve herkesin sosyal güvenliğini sağlayan ekonomi politikalarına ve kalkınma modellerine ihtiyacı vardır.
- Emeğin Türkiye’si insan onuruna yaraşır, güvenceli bir işi ve ücreti, kamusal sosyal güvenliği, emekliliği, eğitim-sağlık gibi temel hizmetleri alınıp satılan bir meta değil bir hak olarak görür ve bu hakları kamusal olarak güvence altına alır. Başta sağlık, eğitim ve sosyal güvenlik olmak üzere temel toplumsal ihtiyaçların, eşit, parasız, nitelikli ve ulaşılabilir olması esastır.
- Emeğin Türkiye’sinde neoliberal bireyciliğin kültürel olarak hâkim kıldığı çıkarcılık, rekabet, ayrımcılık ve dışlanmaya karşı dayanışmanın geliştirilmesi hedeflenir.
- Emeğin Türkiye’si kutuplaşmanın değil işçilerin birliğinin, halkların kardeşliğinin güvencesidir; çok sesliliği, çoğulculuğu, toplumsal cinsiyet eşitliğini, bir arada kardeşçe yaşamı, yurtta, bölgede ve dünyada barış politikasını benimseyen demokratik, laik ve sosyal bir hukuk devletinin egemenliğini esas alır. Emeğin Türkiye’si, demokrasiye, laikliğe, bir sosyal hukuk devleti ilkesine dayalı yeni bir Anayasa ile de güvence altına alınmalıdır.
DEMOKRATİK VE SOSYAL CUMHURİYET ÖRGÜTLÜ İŞÇİ SINIFIYLA MÜMKÜN
Cumhuriyet’in yüzüncü yılı için belirlediğimiz bu hedefler ilk bakışta gerçekleşmesi zor hedefler olarak görülebilir. Çünkü toplumun yüzde 1’i, bizlere, biz toplumun üreten çoğunluğuna tüm bunları gerçekleştirmenin hayal olduğunu söylüyor. Sermaye egemenliğindeki bir dünyayı ve Türkiye’yi akılcı bir seçenek olarak dayatıyor.
“Başka bir alternatif yok” sloganıyla palazlanan neoliberal aklın ülkemizi ve dünyayı getirdiği nokta ortada. Artan eşitsizlikler, savaşlar, yıkımlar, göçler, yağmalanan bir dünya ve sermayenin kâr hırsıyla yok oluşa sürüklenen bir gezegen haline geldik.
Toplumun yüzde 99’u için iyi olan her şey “ütopya” olarak küçümsendi. Dünyanın, ülkenin ve düzenin değiştirilemez olduğuna dair yalanlar söylendi. Bu yalanların etkili olmasının tek koşulu bizim bölünmüşlüğümüz, bizim örgütsüzlülüğümüz. Bu nedenle emeğin Türkiye’si ve dünyası için, demokratik ve sosyal bir Cumhuriyet için mutlaka ve mutlaka örgütlenmeliyiz. Her şeye rağmen örgütleneceğiz. İşyerlerinde sendikalaşacağız. Bununla da yetinmeyecek meslek örgütlerimizde, üniversitelerimizde, mahallerimizde, kentlerimizde yaşamın her alanında örgütleneceğiz. Sadece ekonomik-demokratik alanda değil siyasi alanda da örgütlü davranacağız. Büyük bir sermaye saldırısı altında bir yandan ekmeğimizi, haklarımızı koruma ve geliştirme kavgası verirken, bir yandan da bu düzeni değiştirmek için siyasi olarak da özne olacağız.
Demokrasi bize hediye olarak verilmeyecek, gökten zembil ile inmeyecek; “diş ile tırnak ile, umut ile sevda ile düş ile”, yani mücadeleyle inşa edilecek ve korunacak. Demokratik ve sosyal Cumhuriyet, örgütlü bir toplumla ve örgütlü işçi sınıfıyla mümkün olacak, hep birlikte kurulacak.
Bu hedeflere ulaşmak için kısa vadede ve acilen önümüzdeki engelleri kaldırmak zorundayız. Sendikalaşma hakkımız başta olmak üzere tüm demokratik haklarımızın kullanımının önünde engel olan “Başkanlık Sistemi” adı verilen ucube sistemden kurtulacağız. Önümüzdeki seçimlerin ülkemizin ve geleceğimizin önündeki bu engeli kaldırmak için önemli bir sınav olduğunu unutmayacağız.
Hangi sendikaya üye olacağımıza, hangi gazeteyi okuyacağımıza, hangi filmi izleyeceğimize, hangi festivale gideceğimize, nasıl giyineceğimize, nasıl düşüneceğimize karışmaya kalkanlara; grev, toplantı ve gösteri yürüyüşü gibi Anayasal demokratik haklarımıza el uzatanlara DUR diyeceğiz. Cumhuriyet’in en temel kazanımlarına sahip çıkacağız.
Ülke kaynaklarının nasıl kullanılacağına, neyi üreteceğimize, nasıl üreteceğimize ve nasıl bölüşeceğimize dair söz ve karar sahibi olacağımız bir düzen için mücadeleyi büyütme iradesini yükseltmekten vazgeçmeyeceğiz.
Bu ülkeyi en demokratik, en barışçı, en özgürlükçü, en adil, en eşitlikçi biçimiyle, Emeğin Türkiye’si olarak kendi ellerimizle kuracağız.