Konfederasyonumuz DİSK’in kuruluşunun 52. yılı nedeniyle 13 Şubat 2019 tarihinde Saraçhane Parkı’nda bir etkinlik düzenlendi.
Türkiye işçi ve sendika hareketinde bir dönüm noktası olan 1961 Saraçhane Mitingi’ne de ev sahipliği yapan Saraçhane Parkı’ndaki etkinlikte işçi sınıfının güncel taleplerine ilişkin bir bildirge açıklandı.
DİSK’in kuruluş yıldönümü etkinliğine her kuşaktan onlarca DİSK’li katıldı. Eski üyelerden yöneticilere, sendika uzmanlardan gazetecilere varıncaya kadar büyük bir dostluk buluşması gerçekleştirildi.
DİSK’in geçmiş dönem genel başkanları ve genel sekreterleri, DİSK yönetim kurulu üyeleri, aralarında sendikamızın Genel Başkanı Kazım Doğan’ın da olduğu üye sendika başkan ve yöneticileri, işyeri temsilcileri, milletvekilleri ve siyasi parti temsilcileri de etkinlikte DİSK ile birlikteydi. Katledilen Genel Başkanlarımızdan Kemal Türkler’in kızı Nilgün Türkler Soydan’dan, DİSK’in neredeyse kuruluşundan beri her anında yanında olmuş kıdemli ve kadir bilir gazeteci Şükran Soner’e dostlarımız bir araya geldi.
DİSK ve dostlarının sahip olduğu güçlü bağlar, yağan yoğun yağmuru unutturdu. Sevgiyle kucaklaşıldı, kararlılıkla sloganlar haykırıldı.
DİSK Genel Başkanı Dr. Arzu Çerkezoğlu tarafından okunan bildirgenin ardından DİSK Korosunun seslendirdiği işçi marşlarına DİSK’liler ve dostları eşlik etti.
Genel Başkan Çerkezoğlu’nun okuduğu bildirgenin tam metni aşağıda sunulmuştur:
İŞÇİLERİN YARARINA OLAN, MEMLEKETİN YARARINADIR!
Bugün burada Konfederasyonumuzun 52. yılını kutluyoruz. 1960’larda yükselen sosyal mücadelelerin ve sınıf kavgasının içinden doğdu DİSK. Yarım asır önce bu topraklarda Saraçhane Mitinginden, Kavel Direnişinden, Paşabahçe Grevinden akıp gelen bir süreç sınıf hareketini bir yol ayrımına getirdi. Sermayenin saldırıları karşısında ya uzlaşmacılık ve teslimiyet ya da sınıf sendikacılığı ve mücadele…
İşte DİSK, bu yol ayrımında, teslimiyetin değil sınıf ve kitle sendikacılığının adı oldu. DİSK, 52 yıl önce, tarihin o anında işçi sınıfının sermayeye verdiği cevaptır…
Bugün burada toplandığımız Saraçhane Meydanı, DİSK’in kuruluşuna giden yolda önemli bir kilometre taşıdır. Burası, Saraçhane Meydanı Türkiye işçi sınıfının ayağa kalktığı yerdir. 31 Aralık 1961’de sendika, toplu sözleşme ve grev hakkını savunmak için on binlerce işçi Saraçhane meydanını doldurdu ve o gün işçiler bir sınıf olarak sahneye çıktılar. Saraçhane mitinginin ve sonrasının giderek yükselen işçi sınıfı hareketinde filizlenen DİSK, 50 yılı aşkın bir süredir bu topraklara kök saldı. Sınıf esaslı-demokratik bir sendikacılığın, sınıf ve kitle sendikacılığının yegane temsilcisi olan DİSK, 1 Mayıs kürsüsündeki Kemal Türkler, “işçi arkadaş, üstünü aratma” diyen Rıza Kuas, çıplak ayakla yürüyen Abdullah Baştürk gibi önderleriyle işçi sınıfının onuru, halkın umudu oldu…
12 Eylül darbecileri başta olmak üzere tüm baskıcı iktidarların hedefinde olan DİSK’in emeğin hakları için, işçi sınıfının ekonomik, sosyal ve sendikal hakları için verdiği mücadele, ödenen tüm ağır bedellere rağmen sürüyor ve sürecek…
İşçi sınıfının 1961’de ayağa kalktığı yer olan Saraçhane Meydanında, 58 yıl sonra bir kez daha ifade etmek isteriz ki; vakit işçi sınıfı için yeniden ayağa kalkış vaktidir. Çünkü ülkemiz ve dünyamız büyük bir felaketle karşı karşıyadır.
1970’lerin sonlarından bu yana, emeğin toplumsal, siyasal ve sendikal gücünü kırmaya dayanan sermaye politikaları, yani neoliberal politikalar dünyayı büyük bir sosyal, ekonomik, siyasal ve çevresel felakete sürüklemektedir. Uzun ve zorlu mücadelelerle kazanılmış olan toplumsal ve sendikal haklar tahrip edilmiş, sömürü, eşitsizlik ve adaletsizlik derinleşmiş, çalışma güvencesizleşmiştir. Sadece sosyal ve sendikal hakları değil, siyasal hakları da umursamayan neoliberal küreselleşme demokrasi karşıtlığını güçlendirmiş, otoriter rejimler tüm dünyada güç kazanmaya başlamıştır.
Eşitsizliğin ve yoksulluğun derinleştiği koşullarda, otoriter-popülist rejimler sermayenin çıkarlarını korumak için demokratik kazanımları ortadan kaldırmayı birincil görev olarak almış; ırk/cinsiyet/inanç ayrımcılığını körükleyen, insanlığın ve emeğiyle yaşayanların birleşip haklarını savunmasını engelleyen siyasi liderler/partiler küresel çapta güç kazanmıştır.
İşçi sınıfı mücadeleleri ve devrimleriyle kazanılan sosyal ve sendikal haklar ve bunlara dayalı toplumsal sözleşmeler sermaye ve hükümetler tarafından yok edilmektedir. Neoliberal, anti-sosyal ve otoriter dünya tasarımı gezegenimizi bir felakete, bir barbarlık çağına doğru sürüklemektedir.
Ülkemizde yaşadıklarımız da bu gelişmelerden bağımsız değildir. Türkiye’de cumhurbaşkanlığı hükümet sistemi adı altında kurulan yeni rejim, sermaye birikiminin çıkarları ve kendi iktidarının devamı dışında hiçbir şeyi umursamamaktadır. Hukuk devleti ile birlikte sosyal ve sendikal haklar da tahrip edilmektedir. Grev yasaklamakla, işçilerin anayasal hakları olan grev ve toplu sözleşme düzenini fiilen yok etmekle övünebilen bir Cumhurbaşkanı ve bir siyasi irade ile yönetiliyor olmamız bunun en somut göstergesidir.
Ekonomik kriz sosyal ve sendikal haklardaki tahribatı daha da artırmaktadır. Ekonomik krizin faturasının krizin sorumlularına değil de çalışanlara kesilmesi, enflasyon, pahalılık ve işsizlik; sorunları daha da ağırlaştırmaktadır. Otoriter başkanlık rejiminde kararların giderek tek kişide toplanması, sorunların çözümünü ve işçilerin hak aramasını daha da zorlaştırmaktadır. Sermayenin çıkarları doğrultusunda, böylesine hukuksuz ve keyfi bir biçimde yönetilen bir ülke, işçi sınıfı başta olmak üzere halkın yüzde 99’u için yaşanabilir bir ülke olmaktan daha da uzaklaşmaktadır.
Emekçilerin alım gücünü arttırmayan, işsizlere iş yaratmayan, kadınların istihdama katılımının önündeki engelleri kaldırmayan ekonomik büyüme masallarının işçi ve emekçiler için hiçbir inandırıcılığının kalmadığı bilinmelidir.
Yaşanabilir bir ülke için emeği, demokrasiyi, barışı, laikliği temel alan; akla, bilime ve sosyal hukuk devleti anlayışına dayalı yeni bir toplumsal sözleşme şarttır. Bu toplumsal sözleşme esas olarak nüfusun çoğunluğunu oluşturan ve ülkenin tüm değerlerini üreten işçi sınıfının taleplerini esas almalı, toplumun sermaye ve servet sahibi yüzde 1’inin değil, yüzde 99’unun korunmasını hedeflemelidir.
DİSK 52. Kuruluş yılında bu çerçevede işçi sınıfının temel taleplerini şöyle sıralamaktadır:
- Sendikalı olmak biz işçiler için en temel yasal ve Anayasal haktır. Sendikal örgütlenmenin önünde engel olan işkolu ve işyeri/işletme barajları kaldırılmalıdır.
- Sendikal nedenli işten çıkarmalara karşı iş güvencesi yaptırımları güçlendirilmeli ve işler hale getirilmelidir.
- Grev hakkı eksiksiz olarak tanınmalıdır. Grev erteleme adı altında uygulanan grev yasaklarına son verilmelidir.
- Ücretler enflasyona karşı korunmalı, işçilerin ve tüm çalışanların krize karşı korunması için ücretlere en az enflasyon oranında zam yapılmalıdır.
- KHK ile yapılan ve başından itibaren bir eşitsizlik ve adaletsizlik yaratan taşeron işçilerin kadroya alınmasında yaşanan ayrımcılığa son verilmelidir. Kamu işçisi olarak kadroya alınmayıp belediye şirketlerine geçirilen taşeron işçilerin yaşadığı mağduriyet ortadan kaldırılmalı ve kamu işçisi olarak kadroya alınmalıdır.
- Kamuya ve belediye şirketlerine geçirilen taşeron işçilere ikinci sınıf işçi muamelesi yapılmasından vazgeçilmelidir. 4+4 zam uygulanmasına son verilmeli, kamuya ve belediye şirketlerine geçirilen işçilere aynı işi yapan işçilerle eşit ücret verilmeli ve özgür toplu sözleşme hakları tanınmalıdır.
- Emekli aylık ve gelirleri enflasyon ve milli gelir artışı dikkate alınarak derhal güncellenmeli, asgari ücretin altında kalan tüm emekli aylık ve gelirleri derhal asgari ücret düzeyine çekilmeli, emeklilikte yaşa takılanların sorunları çözülmeli, yaratılan bu mağduriyet ortadan kaldırılmalıdır.
- Türkiye dünyanın en adaletsiz vergi sistemlerinden birine sahiptir. Vergilerin dörtte üçü ücretliler ve tüketiciler tarafından ödenmektedir. İşçi sınıfı üzerindeki çifte vergi yüküne son verilmeli, vergideki bu büyük adaletsizlik ortadan kaldırılmalı, asgari ücret tümüyle vergi dışı bırakılmalı ve net olarak ödenmelidir. Yüzde 15’lik ilk dilim vergi oranı yüzde 10’a düşürülmeli, vergi dilimleri en az enflasyon ve milli gelir artışı oranında yükseltilmelidir. Az kazanandan az, çok kazanandan çok vergi alınmalıdır.
- Yaşadığımız ekonomik krizin en önemli sonucunun artan işsizlik olacağını bugün ülkeyi yönetenler de kabul ediyor. O nedenle toplu işten çıkarmalar yasaklanmalıdır.
- İşsizlik Sigortası Fonu siyasal iktidarın arpalığı olmaktan çıkarılmalıdır. İşsizlik sigortasından yaralanmak için son üç yılda 600 gün olan yararlanma koşulu 180 güne indirilmeli ve işsizlik ödeneklerinin miktar ve süresi uzatılmalıdır.
- Ücret Garanti Fonu uygulaması iyileştirilmeli, işçilerin en az altı aylık ücret alacaklarını ve tüm diğer alacaklarını güvence altına almalıdır.
- “Herkesin çalışması için, herkesin daha az çalışması” ilkesi doğrultusunda haftalık çalışma süresi gelir kaybı olmaksızın 37,5 saate, fazla mesailer için uygulanan yıllık 270 saat sınırı, 90 saate düşürülmelidir.
Bugün burada, Türkiye İşçi Sınıfının ayağa kalktığı yerde, DİSK olarak, bugün bu meydanda olan ve olmayan tüm DİSK’liler olarak, işçi sınıfının bu talepler doğrultusunda bugün yeniden ayağa kalkması için, eşitlik, özgürlük, adalet, barış ve kardeşlik için, Emeğin Türkiyesi’ni ve demokrasiyi yeniden kurmak için mücadeleyi büyüteceğimizin sözünü veriyoruz!..
DİSK sadece üyelerinin değil, sendikalı-sendikasız tüm işçi sınıfının, örgütlü-örgütsüz milyonlarca emekçinin sesi ve nefesi olmaya çalışacaktır…
Sevgili mücadele arkadaşlarım, her kuşaktan DİSK’liler, DİSK’in kadim dostları… Ne mutlu bize ki bizler; Kemal Türkler’in, Abdullah Baştürk’ün emanetini taşıma onurunu yaşıyoruz. Ama bu onur aynı zamanda büyük bir tarihsel sorumluluktur…
Bizim tarihimiz geleceğimizdir. O nedenle bugün DİSK, 52 yıllık onurlu bir tarih ve hep birlikte kurulacak özgür bir gelecektir…
Aklımız ve yolumuz açık olsun…
This post is also available in: Türkçe